"Μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη"

"'Όπου και να σας βρίσκει  το κακό, αδελφοί,

όπου και να σας θολώνει ο νους,

μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό

και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη"

(Οδυσσέας Ελύτης) 

βλ. σύντομο βιογραφικό σημείο εδώ

βλ. διήγημα "Η φωνή του δράκου", το πρωτότυπο κείμενο εδώ


Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου Καναρίνι και μέντα

Περίληψη:

Στα έντεκά του χρόνια, ο Απελλής, αναστατωμένος απ' όσα μαθαίνει ξαφνικά και απογοητευμένος από κείνους που πίστευε ότι τον αγαπούν, βρίσκεται ολομόναχος μέσα στην απέραντη, πολύβουη και πολύμορφη Αθήνα. Μοναδική συντροφιά στην περιπλάνησή του θα έχει ένα "χάρτινο" παππού. Οι περιπέτειες που θα ζήσει θα πλουτίσουν τις εμπειρίες του, θα θέσουν όμως σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια του τη ζωή. Θα καταφέρει να επιζήσει και ν' αντιμετωπίσει σωστά τα προβλήματά του; Θα τον βοηθήσει ο παράξενος "χάρτινος" παππούς να βρει την αλήθεια και την αγάπη; Σ' αυτό το μυθιστόρημα καθρεφτίζεται η σκληρή κοινωνική πραγματικότητα του καιρού μας.

δες περισσότερο για το βιβλίο εδώ

ΚΡΙΤΙΚΕΣ:

"... ένα συναρπαστικό περιπετειώδες ανάγνωσμα με αυξανόμενη την ένταση της πλοκής και με χαρακτήρες αληθινούς και θαυμαστούς στην ολοκλήρωσή τους. Το εύρημα δε της εμβόλιμης παράθεσης αποσπασμάτων (του Παπαδιαμάντη) λειτουργεί κατά πρώτον ιδεολογικά: καταδεικνύουν στον αναγνώστη τη δύναμη της λογοτεχνίας και του δημιουργού συνάμα, και υφολογικά κατά δεύτερο: έχουν μερική σχέση με τα τεκταινόμενα χωρίς, όμως, να δεσμεύεται η πραγματική ιστορία. Κοντολογίς πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό για το θέμα του μυθιστόρημα, έξοχα σκηνοθετημένο και επιπλέον υποδειγματικό στο χειρισμό της γλώσσας". 

Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ - Μάρτιος 1997


"... Ξαναδιάβασα μέσα στις καλοκαιρινές διακοπές το μυθιστόρημα Καναρίνι και μέντα της γνωστής συγγραφέως Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου (...) Το μυθιστόρημα έχει πολλές αφηγηματικές αρετές. Το νήμα της εξιστόρησης των γεγονότων δε χάνεται ούτε στιγμή από τον αναγνώστη, γεγονός που δημιουργεί την αναγνωστική αγωνία και το έντονο ενδιαφέρον για τη συνέχεια. Η πλοκή εξάλλου είναι στέρεα και καθαρή. Οι χαρακτήρες ακέραιοι και ψυχολογημένοι, ιδιαίτερα οι «περιθωριακοί» τσιγγάνοι. Όλα όμως αυτά τα στοιχεία, εσωτερικά ή εξωτερικά της γραφής, δεν είναι παρά βοηθητικά επινοήματα προκειμένου να αναδειχθεί κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο που είναι - κατά τη γνώμη μου - η σχέση των νέων μας με τα κλασικά κείμενα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. 
Η περιπετειώδης ιστορία του Απελλή είναι το πρόσχημα για να εμπλέξει η συγγραφέας σ' αυτή μια άλλη παρόμοια ιστορία που δίνεται στο διήγημα του Παπαδιαμάντη. Η αληθινή τέχνη βοηθάει τη ζωή. (...) Χωρίς τους μεγάλους της νεοελληνικής Γραμματείας είμαστε σπίτι χωρίς θεμέλια, δέντρο χωρίς ρίζες. Το μυθιστόρημα Καναρίνι και μέντα προσφέρει την ευκαιρία για παρόμοιους προβληματισμούς. Και είναι μια καινούρια ιδέα που κερδίζει η λογοτεχνία για παιδιά και νέους, χάρη στην έμπειρη και πρωτοπόρο συγγραφέα κ. Πέτροβιτς.
Β. Δ. Αναγνωστόπουλος
Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Περιοδικό ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, τ. 9-10/2003